16 juni… geloof ik🤔
Kom ik net de douche uit en kijk in de spiegel. Alweer een andere spiegel, weer een andere douche. Dan een wc waarbij je natte voeten krijgt als je doorspoelt, dan een wc die zo klein is dat je knieën je neus raken als je je gehavende billetjes op een brilloze, koude miniwc laat zakken ( ploffen is een beter woord geloof ik) En als je ook al zere knieen hebt is het een hele lachwekkende toer om op te staan. Met douchen ook. De ene knop moet je om de 10 of 6 seconden indrukken en als je pech hebt moet je een reanimatie-ritme aanhouden van 'staying alive… hoe🎶 hoe hoe' 🎶.🤣
Maar er is water en soms zelfs warm. En met je rolletje wc papier en toilettasje over de camping scharrelen heeft toch ook wel wat.
De hele dag moeten we 'bonjouren' en vertellen mensen hele verhalen waar ik nog steeds geen touw aan kan vastknopen. Als ik dan zeg dat we niet uit Frankrijk komen zie je ze denken… 'gekke hollanders'...
Maar we rijden nog. En het is meestal fijn. Soms natuurlijk ook niet. 24 uur per dag aan elkaar gekoppeld, letterlijk en figuurlijk, is niet altijd even makkelijk. Je kunt niet zeggen 'rij jij vandaag maar even 10 meter achter me. En ook in de daktent van 1.60 bij 2.40 is er erg weinig ruimte om even op jezelf te zijn. Je kunt boos je kussen 10 cm naar opzij schuiven of aan het grote dekbed trekken waar de ander dan helemaal niks van merkt maar dan houdt t ook op.
Maar als je moe bent of het is erg warm dan gaan de teentjes groeien en worden de hoofden heet.
Toch hebben we het tot hier gered en zijn best trots op onszelf. Parijs, Mont Saint Michel… grote mijlpalen op onze tocht.
De route waar we nu rijden is erg mooi. Ene keer de oceaan, dan moeras, dan de dorpjes, kerkjes, kastelen… afwisselend en indrukwekkend.
Gisteren en vandaag ook weer grote verschillen. Gisteren nog zwoegend over vreselijk slechte gravelpaden en vandaag zoevend over cote d'azur achtige blauw-witte gladde weggetjes met uitzicht op zee met de wind in de rug en de zon op je bolletje en dan weer in de verkoelende schaduw van duinpaadjes. Hoe vervelend…😉
Ontzettend dankbaar zijn we onze begeleiders die dit mogelijk maken. Met Yarick en Selinde zijn we 'gewoon' begonnen. Geen idee wat we tegen zouden komen en velen dachten dat we gillend na een week terug zouden gaan. Maar we hebben het samen gered! Toen kwam Christel , met goede instructies van ons 'aftrapteam'. Zij is weer goed in heel andere dingen waardoor weer andere zaken beter gingen lopen. En zo komt Kees ( en Djinx 🐕🦺) over een poosje met weer andere input.
En ook de mensen achter de schermen in Haren zijn superbelangrijk. Dat de dieren goed verzorgd worden, de tuin en mijn plantjes in de kas. Goud waard die mensen!!
Zonder hen kunnen we het niet. En zonder elkaar ook niet. Mooi puzzeltje waarin alle stukjes nog passen!
Morgen ver boven de 30 graden… gaan we toch fietsen? Hoe lossen we dat op?