19 juni… veel gebeurd…
Wat kan er toch veel gebeuren in een paar dagen. Van 40 graden nu naar een meer aangenamere temperatuur van 27, al is dat bij inspanning nog wel best pittig. We gingen verkassen of beter gezegd vertenten vandaag.
Op de 17de was het gewoon veeeeel te heet. Voor Freerk niet goed omdat hij daar veel meer klachten van krijgt en voor mij ook niet als ik zware routes moet rijden. En het was heet, heeeel heet. Dus een dagje zwembad op de camping. Wat is dat eigenlijk heerlijk. Grappig is dat tussen 12.30 en 14.30 het hele zwembad leeg is, nergens meer een mens te bekennen…waar zijn ze zo snel heengegaan? Christel legde uit dat de middagpauze in Frankrijk echt heilig is. Uitgebreid lunchen, praten en een dutje. Hmmmmm… best relaxt maar wij zaten dus alleen in het zwembad en genoten van het koele water en de rust. En de bedjes in de schaduw. Over de grond kon je niet meer lopen met blote voeten. Binnen 3 stappen waren ze verbrand.
We hadden het plannetje bedacht om toch te kunnen fietsen maar dan heel vroeg. We vertrokken van de camping dus kon Christel lekker uitslapen.
Alles de avond ervoor klaargemaakt, de verzorging en stomazorg de avond ervoor al gedaan en de volgende dag stipt 6 uur zaten we op de fiets. Ik geloof echt dat dit een van de mooiste ritten is tot nu toe. De zon zien opkomen, gave route en mooie zee. Om half 12 waren we klaar! 60 km gefietst!
Terug naar de camping met de haal- en brengservice en daar was de warmte weer… pffffieuw… ik werd er chagrijnig van. Maar weer naar het zwembad maar daar was het zo druk dat er voor Freerk geen plekje in de schaduw was dus toch maar weer naar de tent. We waren en bijna toen de linkervoorband weeeeer lek was. Grrrrr….
Zaterdag, 17 uur, waar vind je nu nog een fietsenmaker? Nergens… en nu? Verzekering wilde niks doen, ANWB kon niks terwijl ik ze van te voren had gebeld met dit misschien te verwachten calamiteit en met een: 'natuurlijk mevrouw, natuurlijk komen we u helpen'….lieten ze ons gewoon zakken…
Gelukkig was het geweldige team van de camping zo lief om te helpen. Peppi en Kokki hebben we ze gedoopt.
Eigenlijk was het een geluksdag, eventjes omgedacht… het had ook in the middle of nowhere kunnen gebeuren… maar het was gewoon bij de tent!!😅
Toen de band weer klaar was hebben we Peppie en Kokkie even laten voelen hoe het is om voorop te zitten. Grappige lui.
Zo, nieuwe route gemaakt voor de volgende dag en tassen gepakt. Toen Christel en ik de fiets in de bus wilden zetten zagen we dat ie weer lek was… aaaargh… en nu?
Morgen is het zondag, dan is er vast niks open.
Het was best even slikken. Waarom eigenlijk? Hebben we haast? Is het erg een dag of zelfs meerdere te missen? Door erover na te denken besefte ik dat ik toch erg gedreven ben om 'het' te halen. 'Het' is een doel geworden, een uitdaging, bijna een moeten, niet halen is falen lijkt het… oei, dat is een dingetje. Mooi om erbij stil te staan. Stel je voor dat je je reis moet afbreken, is het dan mislukt? Kijk eens wat we al hebben gedaan, beleefd, geleerd. Dan kan nooit falen zijn. 'Maar toch…' zegt dat stemmetje.
Nog een puntje van aandacht dus…😇
Dus vandaag vertent… onder La Rochelle zitten we al. Onderweg fietsenmakers gezocht en gevonden! De enige in de regio die op zondag open was. En hij wilde obs helpen maar eerst middagpauze dus wachten tot 14.30 uur.
We zijn gestrand op het strand. Heerlijk eventjes schelpen zoeken en struinen op het strand met mijn blote voeten in de zee. Jammer dat de middagrustfermée-tijd voorbij was. Toen naar het lieve velo-mannetje-zonder-t-shirt… hij heeft het gefixt en uitgelegd wat er volgens hem mis was. Maakt mij allemaal niks uit… hij doet t!
Eindelijk onderweg naar de nieuwe camping… Een duik in het zwembad om af te koelen en vroeg slapen… pfffieuw lange dag