Inpakken in de gang van het budget hotel Ibis in Stein, gewoon prima en luxe als je tentje gewend bent. Maria heeft niet zo goed geslapen en een beetje wiebelig wakker geworden. Haar knie (die van de val over de UMCG-paaltjes) speelt op na een stuk bikkelen op een niet goed ondersteunende fiets en veel heuvels. Rustig aan beginnen dus vanmorgen. Tenminste… dat was de bedoeling… de onbekommerde rust duurde niet lang…
De ketting loopt er al af na 3,5 km. F… s….. en meer krachttermen volgen. Maar er weer omgelegd met veel frustratie en gescheld en wanhoop. Handen mooi schoon gemaakt. En weer op pad en proberen de lol en vertrouwen terug te vinden… om na een paar km er weer af te lopen en hoppa later nog eens. De handen schoonmaken deed ik maar niet meer. Het hele doorzettersgevoel was verdwenen, de wanhoop nam de overhand. Wat te doen? Gelukkig hadden we telefoonnummer van de Medipoint monteur en die kwam eraan. Wat een service van deze meneer!!
We fietsten voorzichtig door en hoppa de ondersteuning hield er helemaal mee op… dachten we… de weg liep omhoog en toch leek t naar beneden te gaan. Dus we snapten er niks van. Logisch dat ie niet snel ging en heel hard moest trappen en zelfs lopen. Wat trouwens veel vaker voorkomt hoor, Freerk zit op zadel en fietst een beetje mee en ik duw. 🥵
Bij een kerk in Spaubeek zijn we gestopt en gewacht op 'onze' Medipointvriend. In tussentijd maar ff kaarsje aangestoken voor ons en onze reis. Eigenlijk zagen we het niet meer zo zitten.
Maar daar kwam ons engeltje die de derailleur heeft bijgesteld en vastgezet en daarmee ook ons gemoed weer hersteld. Ook kregen we een lief boekje met een persoonlijke tekst van zijn familie. Zooo lief
en we mochten altijd bellen tot 30 km over de grens… hahaha… misschien moeten we maar in een cirkel van 30 km rond nederland blijven…
Het landschap rolt weer onder ons door en is fraai en op en neer. Soms wel pittige stukken en moet er geduwd worden en steil fietsen heeft een nadeel, de afstand per accu neemt hard af. Gelukkig hebben we er drie.
In Houtem kwamen we een spandoek tegen met het woord Lourdes erop en omdat we ook het plan hebben Freerk eens eventjes flink onder te dompelen in Lourdes in Frankrijk, wilde ik daar wel eens kijken. Filmpjes en foto's gemaakt om Freerk ook mee te laten genieten want die wachtte buiten. Dat is t nadeel dat we alle bagage altijd mee hebben en je dan de stoel niet kunt loskoppelen van de fiets.
Uiteindelijk fietsen we Maastricht binnen en hebben een patat oooh sorry friet pauze.
Gelijk een slaapplekje gezocht maar we wilden eigenlijk de dag nog afsluiten met het beëindigen van het Pieterpad dus toch maar alle energie bij elkaar geschraapt en op pad
naar de Pietersberg. Foute kant uitgestuurd en kilometers weer terug… onderweg wist Freerk een kortere route… 🥵🥸😡🤬🤬
De discussie en moordgedachten die toen ontstonden zal ik jullie besparen.
We zijn er gekomen.
Eigenlijk ben ik best heel trots op onszelf. 3,5 jaar geleden kon ik nog geeneens fietsen en deed ik de langere stukken lopen in een rolstoel. Zoals de meeste mensen wel weten heb ik ooit een auto ongeluk gehad en heb door een fout uitgepakte behandeling een rug-beenprobleem gehouden. Nooit gedacht dat ik dit nog eens zou doen. Freerk was ook erg ziek vorig jaar en vaak gedacht dat hij het misschien wel eens niet zou overleven. Nu kost het hem wel moeite onderweg te zijn en 'alleen' te zitten, niet mee te kunnen fietsen. Maar we kunnen weg en doen wat we het liefste doen. Misschien komt daar het gevoel vandaan dat alles mogelijk is.
Certificaat voor het Pieterpad is opgehaald en zonder achterrem terug de berg weer af gevlogen naar Maastricht. Gelukkig was t niet kaboem maar 'Kaboem', een ontzettend leuk, betaalbaar en verfrissend hotel, aardig personeel ook en de stoel kan mee naar boven.
Maria nog even eten gescoord in de Spar en eten, douchen, tv-hangen en blogje geschreven. Morgen eindelijk de grens over… toch?