Lekker met de deuren en ramen open geslapen...Vannacht is het een beetje afgekoeld en dat is erg fijn. Vroeg wakker en zelfs nog even tijd om wat te lezen in bed in onze pod, kleine houten cabine. Soort houten Calimerodopje.
Was een gezellige camping, natuurcamping Raayerhof. Wederom betrokken en behulpzame mensen.
Omdat Maria erg moeilijk gezichten kan onthouden was het weer hilarisch omdat de buurvrouw volgens haar wel 4 mannen had… later bleek het om dezelfde man te gaan.
Vol vertrouwen alles op de fiets geladen. Nu eindelijk op pad zonder problemen? 🤪 Dit keer was het 1.5 km en sprong de ondersteuning eruit. Lekker dan.. de ondersteuning wil alleen op 1. Normaal niet zo erg maar met al die bulten hier…. Balen en echt wanhopig...
Jaap Glastra gebeld en hij heeft met ons mee gekeken en wist een oplossing, wd40 erin… tja we waren 'ontspuld' dus geen wd40 meer in de tas… 🙄
Toch deed ie het even, ja eventjes dus, heeeel eventjes...
In het bos natuuuuurlijk net een kilometerslang cross country pad waardoor veel gemopper, gescheld en afstappen en duwen etc. Zoooo frustrerend. Zo komen we nooit in Parijs.
Uiteindelijk bij kringloop Roermond gevraagd of er iemand was met dat spul. Gelukkig wel en het hielp ook nog… oh nee… toch niet… kabeltje erin en kabeltje eruit en toch weer los en toch weer vast etc… pfff… Ondertussen Ebike Roermond gebeld die met een interessant verhaal kwam. Later maar eens uitgebreid contact hebben met deze man-met-kennis. Over spaken, garantie verzwaarde spaken en noodservice van Medipoint.
Tussendoor belde Oog-radio nog. Ergens op de site of facebook zal het gesprek wel staan. Was leuk weer even te vertellen waar we op dat moment waren en misschien komen er weer nieuwe donateurs bij. Die andere fiets moet er komen!
Onderweg noodnummer gebeld van Medipoint en zowaar kon dat en is de Medipoint monteur onderweg gegaan om ons op locatie te helpen om de elektrische bediening te fixen. En echt waar, het is bij Echt. Lunchen op een bankje net in het bos.
En nog echter is dat deze servicemonteur een echte is. Oplossings gericht en we kunnen weer door…. wel nog met de billen bijeen geknepen (wat zullen we strakke billen hebben als we terugkomen..) want……
Je gaat je afvragen waarom er zoveel pech is. Is het een 'teken'? Moeten we toch stoppen? Is t zoals m'n vader zegt dat mijn moeder ons naar huis wil hebben? 😊 Waarom bijten we ons zo vast in het doorgaan? Is loslaten moeilijk? Hoe ga je om met teleurstellingen? Leuke vragen voor onderweg...
Ondertussen rolt het Limburgs landschap onder de wielen door en dat landschap gaat van mooi naar stedelijke klonters van bebouwing en ook industrie. De laatste twee hadden niet gehoeven wat ons betreft maar ja soms heb je geen keuze.
Ergens onderweg kwamen langs een mooie abdij. Klein winkeltje, echt schattig. Natuurlijk moest er nog een stempel gescoord worden. Pater Johannes, een echte in witte jurk, heeft met zwier en vol overgave een stempel op onze dag en pelgrimspaspoort gedrukt.
Dan Sittard in voor wat boodschappen en verder naar het budget hotel in Stein bij Valkenburg. Er was verder helaas geen hutje meer te vinden. Alles vol… weekend natuurlijk.
We missen het tentje zeker wel. De vrijheid en de kosten die een stuk lager zijn. Maar goed… We rijden nog en het ontspullen lijkt voor nu te hebben gewerkt wat betreft de spaken.
Vanaf nu hebben we 'de wind mee'... toch?
Nu eten maken. Weer in de douche met ons brandertje. Kijken wat het wordt. Het lijkt op spaghetti. Toetje hebben we alvast maar opgegeten. Stel je voor dat dat warm wordt.