28 mei 2022, Veni Vidi Fietsie !
Wakker worden met een uitgerust gevoel. Dat is lekker. Zin om weer verder te fietsen maar
tja… het ochtendritueel moet nog afgewerkt worden dus Freerk uit de daktent getrokken
nadat ik alles bij elkaar had gezocht. Dat is smorgens best een dingetje. Dan werkt alles
nog niet zo soepeltjes dus moet er nogal eens teruggelopen worden naar de tent voor van
alles en nogwat, of improviseren we wat.
Na het knippen en plakken weer alles organiseren en inpakken voor de dag. Het zou een
zware route worden zei het euro velo 3 kaartje. Ach… valt mee toch? Zwaar voor 2
wielers… en de 3 wielers?
Breng ons maar bovenop de 1e heuvel dat scheelt toch honderd meter klimmen en duwen
want we hebben gisteren gezien hoe steil dat is. Dus op een plat stukje werden we gedropt.
Vol goede moed en met een zonnetje reden we weg. 200 meter later begon t pas echt.
Duwen, eerst alleen en later moest Freerk er ook aan geloven. Na zwoegen en hijgen
kwamen we stapje voor stapje boven. Zo… klaar… toch?
Gelukkig wisten we niet dat t ergste nog moest komen… heel gek maar waar wij fietsten was
het magnetisch punt totaal in de war. Als je dacht omhoog te gaan ging je fluitend naar
beneden en gingen we zo genaamd naar beneden was het zwoegen. Echt raar. Vals plat?
Nou hier was het heel vals bergachtig. De weggetjes hielden op weggetjes te zijn en
veranderden in zandpaadjes, weggetjes van glasscherven, hobbeldoorgangetjes en
verdwenen toen helemaal en moesten we met onze kapmes ons een weg banen…
De omgeving was meestal schitterend en we hadden heerlijk weer. Lekkere broodjes mee
van onze crew en genoeg water. Maar het was zwaar, erg zwaar. Veel duwen en Freerk
eruit en ook mee stappen. Het was eigenlijk te veel.
Toen naar beneden. Op een kinderkopjesweggetje. Dan merk je dat je 60 bent en alles niet
meer zo strak in t vel zit. Vel, zwembandjes en aanhangsels slingeren en hotsen heen en
weer.. Pfffieuw. Trilplaten, mensen betalen er veel geld voor. Maar weer naar de winkel voor
in elk geval een sportbh.
Bij elke berg die we bedwongen hadden roepen we veni vidi vici, ik kwam, zag en overwon.
Dat werd natuurlijk al gauw veni vidi fietsie. Die houden we erin!
Wel leuk was de spoorwegovergang waar twee keer een TGV langs vloog, man wat een
snelheid 300 km per uur is retesnel. Die bewoonde wereld is op deze locatie ook niet alles
hoor. Om de twee minuten een startend vliegtuig horen opstijgen is niet mijn idee van
landelijk wonen in een rustige omgeving.
Yarick en Selinde waren naar Parijs en de bus was geparkeerd vlakbij een station waar wij
onze etappe eindigden. Even later komen Selinde en Yarick aan met een zwarte trein, fout
kaartje gekocht. De velo de invalide werd weer geparkeerd in de vw bus en daar ging de
hele club weer naar huis. Daar wordt nog snel wat te eten gemaakt terwijl Freerk in bed duikt
en zijn bordje daar leeg eet. Dan duikt ook de rest onder de wol. Total loss…