Vandaag is dé dag… Paris on arrive

Na de uitstekende verzorging van ons team werden we na een rare peagerit waarin men links en rechts om je oren vloog, gedropt in een verre voorstad van Parijs, net voorbij waar we waren geëindigd de dag ervoor. Het was best koud en winderig aan het begin en ondanks de voorsteden werd t al behoorlijk druk. Op de paadjes langs het water wordt er door de Fransen gesport. Gejogd, jong en oud, wiebelend en hotsend en soms strak in de stoerste pakjes. Ook zijn er soort van buitensportschooltjes vol met opgepompte testosteron mannetjes. En kilometers lange wanden vol graffiti

Hoe dichter bij Parijs hoe meer handel en verscheidenheid aan mensen, kleuren, kleding, winkeltjes maar ook ongure types, zigeuners met kinderen aan de weg, bedelende mensen etc. Vanuit ons rijke, relatief veilige landje lijken het scenes uit een film. 

En ineens zitten we echt in Parijs met alle drukte en gekkigheid. Ondertussen is het warm geworden en crossen we dwars door de stad naar de Tour Eiffel.

De elektrificering van het wandelend publiek heeft geleid tot een mega toename van elektrische crossfietsen en stepjes. Dit lijken wel soort van irritante vliegen die van links en rechts, boven en beneden op je af racen. De straten zijn niet berekend op onze fiets natuurlijk en we worden behoorlijk op de proef gesteld qua hobbeligheid, bizar verkeer en smalle doorgangetjes. Het opbreken van straten kennen ze ook in Parijs maar dan met de franse slag… tssss

Na vele a gauches en a droites kwamen we gewoon ergens. Blijkt place de Madeleine te zijn. Ook de piramide voor t Louvre gezien en de vreselijk lange wachtrijen van bezoekers. Wij hadden die drukte wel gezien en fietsten door naar de Eiffeltoren, van veraf te zien. Ik schrok ervan… Vroegah…kon je er nog gewoon onder. Nu is alles afgezet met schermen, bewakers en controles. We zijn er omheen gefietst om te zien waar je een foto kon maken want dit unieke moment moest natuurlijk vastgelegd worden!

Zooooo druk. Gelukkig een aardige familie uit Leusden ontmoet waarbij ik t wel aandurfde mn telefoon uit handen te geven voor een foto. 😎. Zij vertelden ook dat je in principe ook binnen de schermen mocht dus wij proberen. Hahaha… wat een feest. Zenuwachtige bewakers en vertalers om ons heen en Freerk moest zn invalidekaart laten zien 🤔… dans le voiture… dan maar een pasje van een of andere kankervereniging. Leek net echt… we mochten verder… compleet een detectiepoortje verbouwd en alle spullen nagekeken.. 'do you have a knife'… whahahahaha… ja, wel 3, om brood te smeren maar dat ga ik jou niet vertellen…

' Telefoon inleveren…' maar dat gaat mooi niet door, ik ga wel terug… hihihi, wetende dat dat niet kon, mochten we door. De eerste fietsers onder de Eiffeltoren na de barricade.

We did it… a la poche… dans le sac… Best trots op ons!

Toen op zoek naar een tampon… tja, zondag, geen buro touristique open en de Notre Dame nog fermée door de brand. Dus geen tampon. Super jammer

En toen naar de nieuwe camping waar Yarick en Selinde het kamp hadden opgeslagen. Nog een eind fietsen dwars door Parijs over de champs Elysee waar Freerk zei eerst naar boven, nee toch niet, toch terug, toch naar boven. We waren net een jojo. Maar de Arc de Triomph was mooi… en ook al die mensen die de mooiste fotos wilden en met gevaar voor eigen leven. Daarna echt op weg langs weer nog meer verkeer, kapotte wegen, wegomleggingen, hobbelweggetjes, scheve fietspaden waardoor we middenin het woeste verkeer kwamen. Totaal overprikkeld en mopperend kwamen we vlakbij de camping een bocht om en ineens waren daar Tenus en Laisse 🤪weer en was er rust… 

Ons bedje gespreid, de douche warm, de salade heerlijk…

Erg vroeg naar bed en ff napraten over die gekke Parijzenaren. 

Ik kan alleen voor mezelf praten maar ik ben toch blij dat ik in Nederland woon. Wat ben ik dankbaar voor mijn vrije opvoeding, weinig echte zorgen, geen honger. Wat zie je veel echte armoede in Parijs, verbeten gezichten, verdwenen hoop en geen uitzicht. Misschien zijn zelfs hun dromen er niet meer.