18 juli
Je kunt meer dan je denkt… of is t: je kunt toch minder dan je dacht?
We zijn even een poosje uit de ether geweest. Na mijn vorige blog is er ineens veel veranderd.
Lekker slapen na de hemelse maaltijd, zo stapte ik in bed. We hadden al besloten om een dagje hier te blijven. De bus moest gemaakt en ff nog wat was draaien, boodschappen aanvullen etc.
Dus heerlijk in een frisse kamer de deken over en tot morgen… half 3, donker, erge hoofdpijn. Huh? Wat is dat nou? Maar even paracetamolletje erin. 5 uur… hoofdpijn wordt wel heeeeel erg. 9 uur… ook met heeel veel paracetamol wil je je hoofd nog tegen de muur slaan. Ogen willen niet meer en misselijkheid komt opzetten.
Ach… ff rustigaan… helaas. Om ergens op het heetst van de dag staat de ambulance op de stoep. Ik wordt uit mn bedje gelicht en in een hopelijk koele ambu gelegd. Dat was de eerste tegenvaller. Geen airco. Geen engels sprekend personeel of arts. Kees en Freerk er in vliegende vaart achteraan met de vertaalapp.
Zoooooo warm, niet te doen. Op SEH toch wel koeler? Helaas, nog heter. Ook geen airco. Na eerste testjes hoor ik de volgende ambu al weer binnenkomen. Sit… 2 minuten… out…
En dan zit je ineens in een wachtkamer op een stoel maar kon niet zitten, hang tegen Freerk aan… Mn hoofd knalt uit elkaar en mn ogen doen het niet. Daar is Kees alweer… hoe lang? Zou het niet weten. Hij heeft zakjes met vies oplosspul en sterke pijnstillers. We mogen naar huis… hoe dan? Gelukkig hebben wij een bus mee maar hoe is dat dan als je lopend bent? Nu even niet mijn probleem. Airco is stuk dus in hitte naar hotel. Thuis met blote voeten op tegels is onmogelijk dus loper uitgelegd van witte handdoekjes… en ik ben weer thuis… met airco… wat fijn.
Nu eerst maar beter worden. Wat is er in hemelsnaam gebeurd. Hadden we dit aan kunnen zien komen? We fietsten al smorgens vroeg en hebben heetste stukken overgeslagen. We aten en dronken goed dacht ik. Misschien toch te weinig? Als ik zie hoeveel ik nu moet drinken is het idd te weinig geweest. Het lopen en fietsen is al zwaar maar met een rolstoelfiets is de inspanning nog hoger. Misschien kan ik toch minder dan ik had gedacht? Gek genoeg voelt mijn lichaam niet moe. Eigenlijk staat die alweer te springen om door te gaan. Van hieruit zie je Santiago bijna liggen. Maar mn hoofd doet t nog niet en ik moet eerst weer zin krijgen om te eten.
Een van de eerste verschijnselen is denk ik geweest dat ik niet zo nodig meer hoefde te eten. Door inspanning nam dat sws af maar laatste week helemaal. Na 2 hapjes was het wel klaar. Ook een raar paniekerig gevoel was er en je niet meer zo super sterk voelen zoals de eerste 7 weken. Zijn dat de verschijnselen? Ik heb geen idee. Maar okee… we hebben weer wat geleerd en hopen dat dit uitstapje geen blijvende schade geeft.
Nu vieze drankjes drinken, pijnstillers en proberen iets te eten.