Salut Charleroi, tot nooit weer ziens…
Na een redelijk goede nachtrust in ons hotel with a view, alweer vroeg wakker. Lekker nog even waken en slapen tegelijk, wetende dat je 'alleen' maar hoeft te fietsen. Even voor achten toch weer inpakken en een beetje eten. Fiets weer opzoeken, opladen en here we go again...
Wat mij betreft fietsen we België uit en Frankrijk in. We zullen zien.
Dus eerst de route vinden en dat is niet zo moeilijk maar dan staat er gewoon midden op onze route langs het water een groot, ondoordringbaar hek. Terug en andere route dus. Niet zo moeilijk toch? Overal zijn er omleidingen, opbrekingen, drukte en ontzettend veel verkeer. Alles flitst links en rechts om je heen. Met de rolstoelfiets zijn de wegen nauwelijks te doen. En maar steeds geen Eurovelo 3 route te vinden. Google maps is traag. Freerk snapt het niet en Maria gefrustreerd. Ik, als HSP-er kan echt niet over veel geluid. Ik raak daarvan helemaal in de war. Overal om me heen was lawaai, timmeren, harde industriële geluiden, toeterend verkeer, treinen die langs denderden enzovoorts. En dan de fiets op de weg houden. Alles loopt scheef, wegen met diepe kuilen en stukken weg die weg waren. Echt ongelofelijk. Ik ben geen opgever maar zag het niet meer zitten. Geen goed begin dus maar uiteindelijk vinden we onze weg toch en via veel industrieterreinen komen we gestaag verder. We hebben de Maas dus achter ons gelaten en rijden nu verder via de Eurovelo 3, langs de Sambre. Daar zijn erg mooie stukken bij. Niet zoveel industrie maar ook hier werk aan de weg.
Ook hier zijn af en toe de fietspaden verdwenen en overal omleidingen maar we gaan doorrr soms met graafmachines of een vrachtwagen bijna op mijn stoel komen we zomaar ineens op Franse bodem… niks geen coronagedoe. En na weer 15 km zitten we in Maubeuge.
Geleerd van eerder dus eerst naar de Lidl, eerst boodschappen doen.
Engels kennen ze niet. Mijn frans verstaan ze niet😊 en mijn vrolijke toneelvoorstelling om uit te leggen wat ik zoek willen ze ook niet snappen. Rare Fransen. Nee, serieus, met wat we hebben meegemaakt zijn de Fransen in het algemeen niet echt behulpzaam. Ik vind het een groot verschil met Nederland en België.
Dus maar weer eetbare spullen meegenomen waar nauwelijks iets lekkers van te maken was (chocola, macadamia's en boontjes met champigons nou niet echt logisch maar ik was gewoon te moe om te kunnen nadenken)
Fransen dragen veelal mondkapjes ook buiten en op de fiets en complete kleuterklasjes aan de wandel met mondkapjes…. Ik blijf het moeilijk vinden.
Eerste hotel te duur, dan rondfietsen en zoeken... dat was geen goed plan. Bergie op en bergie af… Kost tijd en kracht en beide zijn schaars aan het eind van de dag. Nog tegen een auto gevallen, gelukkig stond deze stil. Op dit moment wilde ik zelfs gewoon naar huis… even zoals ' beam me up scotty'...
Toch het Ibis hotel gekozen misschien wat duurder dan gepland maar wel rust. En weeeeer alles in de lift naar boven getransporteerd. En nu helemaal niks meer…
Waarom doen we dit eigenlijk? Is het toch niet te zwaar? We missen ons tentje want zo is het veel te duur. Moeten we kortere stukken fietsen? 70km toch teveel? Nee dat is t niet. Fysiek gaat het wel maar alles erom heen. Inpakken, fiets in elkaar zetten, fiets weer optuigen, het vele lawaai, vele omleidingen, slechte wegen, eten bedenken, met name slaapplaatsen regelen en tussendoor elkaar de hersens inslaan😉. En er is natuurlijk veel gebeurd de laatste tijd. Dat alles moet nog een plekje krijgen.
We vinden vast een goede modus. Als we thuis zijn maar weer inventariseren. Dan het vervolg naar Mont Saint Michel (is de bedoeling)