Rodeo op de Belgische wegen...
Na een goede nachtrust is het lekker wakker worden. Op tijd eruit en inpakken.
In deze kamer moeten we alle spullen de trappen afslepen. Gisteren werd t naar boven gedragen maar helaas was de 'bagageboy' er vandaag niet. Beneden gelukkig een gast die onze fiets naar buiten heeft getild. Het hotel had een hoge stoep voor de deur.
Het is toch raar als je tentjes gewend bent en nu decadent in een hotel of b&b zit. Toch ook fijn met alle zorg, gesleep, gefiets, gedoe en pijntjes dat ik dan geen tent meer hoef op te zetten. Nu gelijk onder de hete douche kan springen en staande t eten in elkaar kan flansen. Ook Freerk valt als een blok in slaap op t moment dat we er eindelijk zijn. Heeft veel klachten helaas dus een goede manier om even te wennen want rest van Frankrijkroute moet tentje mee want deze manier van reizen is onbetaalbaar. Tenslotte is het een pelgrimsreis.
Om 9.30 staan we weer op de pedalen en trappen er lustig op los. Even zoeken naar de goede afrit voor de EV3 en nadat we die vinden gaat het los.
Op naar Namen langs de Maas via het fietspad. Ehumm.. fietspad is soms een groot woord. Vaak erg slecht, net als een lappendeken en ook scheef. Dat is voor een gewone fiets niet zo erg maar een rolstoelfiets is gelijk uit balans. Het is flink aan het stuur hangen en duwen. Erg vermoeiend. En daarbij heeft de Maas geen mooie hekjes zoals t in Nederland zeker wel zou hebben, dus rij je langs een 'afgrond'. Adrenalineverhogend...🤢
Door de stadjes en dorpjes is het helemaal afzien. Net rallyrijden. Alles vliegt links en rechts aan je voorbij. Fietspaden zijn er nauwelijks of niet aangegeven, diepe geulen voor afvoer van water maar dan dwars over het fietspad, fietspaden die zomaar stoppen, uitkomen op de snelwegen, smalle hekjes, levenshoge stoepranden waar we echt niet op kunnen en ga zo maar door. En dan gewoon over en door de industrieterreinen. Dat zou in Nederland absoluut niet geaccepteerd worden door instanties. We reden onder bewegende kranen door en grote machines die schepen aan het lossen waren. Gek idee…
Maar hier is het geen probleem. Ook rijgen de terreinen voor industrieel gebruik zich aaneen langs de wateren en af en toe een open natuur stuk.
Maar rond 13.00 uur hebben we een kleine lunch met panini en 1 koffie. Thee en hete chocolademelk waren er niet 🤔 dus Maria niks te drinken. Dat alles in Ambreville waar de markt net gesloten werd.
Dan verder langs de Sambre richting Charleroi. Maar eerst een sluis oversteken via een heel smal bruggetje en te hoog liggende smalle “ brug”. Maria vraagt twee heren die er aan het werk zijn om te helpen tillen. Geen probleem gelukkig! Ik lopend erover en de fiets getild. Weer fijn geholpen! Dan met snelheid naar Charleroi waar we eerst het Ibishotel checken maar de prijzen zijn gestegen ineens sinds we op google hadden gekeken en ook wat er aangplakt was op een poster voor de deur was natuurlijk van 'gisteren'. Dan op zoek naar andere opties echter die zijn gesloten of te ver. Weer de bergen in ben ik niet van plan dus maar weer terug naar Ibis. Volgens mij had die man niet veel zin in lastige gasten maar hij had een mooi plekje voor de fiets maar ik moest wel hele hotel door en alle bagage weer loskoppelen. Best zwaar na 70 km fietsen. Maar ook dat ia alweer verleden tijd.
Eten is waardeloos laatste tijd. Er is nauwelijks iets te vinden, winkels ver weg en voor ons lastig te bereiken. Dan maar iets bij benzinepomp. Jemig wat ontzettend, verschrikkelijk, onvoorstelbaar duur. We gaan maar niet zeggen wat we hebben gegeten. Het heeft in elk geval niets met gezonde voeding te maken.
Na thuis nog even wat vuurtjes blussen, dan eindelijk rustig in het hotel de dag te overdenken. Als ik het raam openzet hoor ik de stadse buitengeluiden. Zie vanuit mijn raam de mensen als mieren heen en weer krioelen in een vieze, grauwe stad. Dit stuk is nog enigszins fleurig door de gele bussen die zo te zien net gewassen zijn. De groenige hekjes en een paar bomen geven het gevoel van leven. Het groene water van de Sambre stroomt voorbij.
Veel zullen naar huis gaan, anderen blijven buiten zoals we onder de vele bruggen hebben gezien. Ook hier is arm en rijk. Maar allemaal met mondkapje, meestal ook buiten en zelfs met hardlopen. Zouden ze dit bewust doen, angst of gewoon de regels opvolgen? Ik blijf het raar vinden, niet als oordeel maar begrijp het gewoon niet. Misschien ben ik daarom Nederlander.
Op de fiets blijf ik toch gespitst op elk piepje en kraakje en bij elke gekkigheid krijg ik een stoot adrenaline door m'n lijf en daar kan ik slecht tegen. Wel mooie oefening en adrenaline wegfietsen gaat t beste dus vandaag 70 km gedaan. Lekker. De fiets had er zin in en ik denk dat het piepje wat erin zit gewoon een spinnend geluidje is.
Zondag moeten we helaas toch weer terug. Freerk moet naar het ziekenhuis. Dat kan niet langer uitgesteld worden. Hopelijk kunnen ze iets zinnigs doen. We willen natuurlijk verder… Maar we hebben nog paar dagen!!