12 juni of is het de 11de?
Tijd vervaagd en is alleen belangrijk om te weten of de winkels open zijn.
Het lastige is van elke dag een verhaaltje schrijven dat je dus uiteindelijk gaat achterlopen. Als het een lange dag is en s avonds nog veel dingen te doen dan kom je er helemaal niet aan toe. Dus ik probeer elke dag wat te schrijven maar het is geen must meer. Nu zit ik bijvoorbeeld op een rots boven de atlantische oceaan. Het is eb aan het worden en de zon zakt langzaam achter de rotsen naar beneden. Hoe kan ik dan nog weten wat er gisteren was? Ik weet alleen nog dat het een liefelijke route was langs een riviertje. Heel kalm kabbelend met ontzettend gave natuur. We hebben een soort van beverratten gezien, hele families. Wat grappig. Soort van stokstaartjes van de rivier. Je kunt er naar blijven kijken. Veel vlinders, libelles, waterlelies op het punt van openbarsten. Gewoon een heerlijk ontspannen route zonder gedoe.
Maar steeds overstemd het geluid van de zee mn gedachten. Beter dan dat je niet kunt denken van het geluid van een rave-party vannacht. Jemig, dat mensen dat trekken… dat kan ook alleen maar met pillen. Wij kunnen dat alleen maar met Boose-vriendjes en Sony-vriendinnetjes met noise cancelling en een oxazepam 😁 We worden oud geloof ik…
De maan komt ook al even kijken of de zon al onder is maar hij is te vroeg. Nog eventjes dan verdwijnt de zon achter de grote rots en wordt het tijd voor afkoeling na een warme, inspannende fietsdag en misschien wel tijd om ook in bed te gaan. Morgen gaan we verder. Dan de Loire af naar de zee. Dan mogen we echt hier zijn. Nu was het een sneaky preview…
Ow ja, we hadden ook nog een botsing met monsieur docteur in zijn fout geparkeerde bolide. Maar volgens Christel was hij lief en werd t wel geregeld, somewhere somehow…
Past een beetje in een niet-geslapen-dag.
Dit einde op mijn rotsje bij de zee is in elk geval een grandioos mooi begin voor de rest van onze tocht.