10 juni. Lekke pneu
De eerste morgen met Christel als begeleiding. Zal het lastig zijn voor haar? Zij is natuurlijk maar alleen maar eigenlijk gaat alles als vanzelf. Handig en georganiseerd pakt ze haar stukje op en ik kan met een gerust hart mijn bakkenistje onder de douche gooien…😃
Samen de fiets uit elkaar halen en proberen deze goed in de bus te krijgen. Gelukt!
Lunchpakketjes in de tas en de lekkere dropjes uit Nederland en daar gaan we, en cours met Christel aan het stuur. Gelijk krijgen wij onze eerste Franse les. Leuk!
We beginnen weer waar Yarick en Selinde ons hebben gehaald en de thee-mevrouw van de laatste keer zag ons en kwam nog even bonjour zeggen en een bon voyage. Wat lief!
Na een filmpje voor onze fans rijden we gelijk al de verkeerde kant uit, lekker begin. Uiteindelijk op het goede pad beland, een grof gravelpad… tsss… weet je wel hoeveel lawaai dat maakt met 3 wielen? We konden onszelf niet eens horen denken… en dat duurde echt kilometers lang…. Zwaar rijden, veel bijsturen, opspattende stenen tegen de schenen etc. Eindelijk hield het op en hebben we heel even pauze genomen. De armen wilden niet meer. En na een tijdje op een redelijk weggetje te hebben gereden ging het over in een geitenpaadje. 1 wielbreedte is echt niet genoeg voor ons fietsie dus wat gaan we doen? Na een kilometer had ik het wel gehad en hebben we een alternatieve route gevonden. Even goed doorbuffelen om tijd in te halen… daar heb je t weer… hoe kan je nu tijd inhalen? Waarom zou je dat willen? Willen we toch iets presteren? Willen we ergens zijn op een bepaalde tijd? Ik kwam erop uit dat dat iets is wat we als kinderen al meekrijgen. Schiet nou op, je komt te laat, school is al bijna begonnen, de zwemles, opschieten, de muzieklessen, snel snel… wanneer mag je nou iets op je eigen tempo doen? Hoe voelt dat? Nou… nog steeds alsof je moet opschieten. Mooie les van vandaag.
De paadjes rollen onder ons door en de omgeving is mooi. Mijn arm ging steeds meer pijn doen. Hoe kan dat nou? De weg lijkt redelijk maar ik moet zo hard duwen om de fiets recht te houden. Is mijn arm nou zo moe? Plotseling zie ik het… de linker voorband band loopt leeg… aha… ik ben niet gek…
Tja, die kunnen we zelf niet plakken dus Christel had gelijk calamiteitendienst. Zij ging op zoek naar een reparateur de velo. Maar wie heeft er tijd op een drukke vrijdagmiddag vlak voor het weekend? De ene niet maar de volgende was zo ontzettend lief om ons te helpen. Komt natuurlijk door de charmes van onze, vloeiend franssprekende begeleidster. Die knipperde even met haar ogen en hoppa… Kom over een uur maar terug zei hij, het is veel werk.
Ow wat waren we blij!! Nu hadden we zelfs tijd om nog naar de basiliek van Redon te gaan. Helaas stond deze in de steigers maar toch even om het hoekje gekeken. Helaas geen tampon maar later wel eentje van de lieve veloreparateurs. Die heeft een ereplekje!
Toen naar de camping en restjes eten. Het was al laat. Gelijk een vuurdoop voor Christel. Wat een kanjer dat ze dat zo mooi heeft kunnen oplossen.
Na een liqueur de poire rolden we ons bed in… pfffieuw wat een dag…