24 juli
Wat gaan we doen morgenvroeg vragen we ons af. Het was niet zo'n fijne dag geweest. We hadden weer een stukje gefietst. Eerst met hulp van allemaal lieve lopers. Daarna op de weg, tussen de auto's met Kees als waakhond achter en om ons heen. Doorzetten is niet altijd verstandig hebben we gemerkt.
Dus toch maar stoppen op 27 km van Santiago. Morgen poging doen? Maar we voelen ons eigenlijk nog helemaal niet okee genoeg. Freerk wordt eerder slechter en ook zijn wonden gaan ontsteken. We kunnen eigenlijk niet meer uitstellen… we moeten terug naar huis. Dus het laatste restje moed en energie wordt eruit geperst en vanochtend vroeg gaat de wekker en brengt Kees ons naar ons beginpunt.
Het laatste stuk is zwaar, zwaarder dan we ooit hadden kunnen bedenken.
Niet dat de bergen hoger zijn of het weer te warm maar gewoon omdat het eigenlijk klaar is.
Uiteindelijk komen we door de mist Santiago binnen. Wat voel ik nou eigenlijk? Euforie? Opluchting? Blijdschap? Trots? Nee, niks van dat alles. Een plein met een kathedraal, veel lawaai, politie, mannen in witte jurken die door de gangen van de kerk schuifelden, interessant te doen ivm de festiviteiten van het heilige jaar en de koning en koningin die morgen komen.
Er was een of ander lawaaiprotest, lekker als je overprikkeld bent. Dus na de foto's snel op zoek naar waar je dat papiertje kon halen. Drukte, rijen wachtenden, help…
Contact met de 'huiskamer' gezocht… er zou een lift zijn voor Freerk maar was defect. Dan de mensen zelf maar ff gehaald. Ze zagen dat we er doorheen zaten en kwamen met koffie en thee beneden. Herman en Annelies, jullie waren als water in de woestijn, ontzettend lief! Herman heeft geregeld dat we voor mochten om onze compostela op te halen. Gelukkig want met Freerk ging het niet goed. Buiten wachtten Kees en Djinx en toen met gestrekte draf de bus opgezocht. Helaas niks gezien van de kerk of een kaarsje kunnen branden. Toch hebben we het gedaan ook al was het te zwaar… de trots komt misschien nog wel. Eerst fysiek weer herstellen.