30 juli
De tocht naar onze Finisterre
(Maria) Naar Finisterre? Huh? We gingen toch niet naar Finisterre?
Is de weg naar Finisterre het afsluiten van onze monstertocht naar Santiago? Waar gaat Finisterre naartoe? Naar huis? Dan is de weg naar huis onze tocht naar Finisterre
Een weg wat ontzettend zwaar is. Op dit moment staan we weer stil met de bus met pech. Net op het moment dat ik het niet kan gebruiken. Net ontslagen uit het ziekenhuis ( ja, ook in Frankrijk in de ambu beland) met de plakkers van de hartbewaking nog op mn borst en een beginnende paniekaanval op de loer.
Het is zwaar en probeer met een koptelefoon alle geluiden te elimineren en met een geleide meditatie mezelf onder controle te houden.
Waarom? Op de achtergrond hoor ik de meditatieman zeggen dat je het gevoel moet toelaten… aaaaargh… hoe dan…
Weer afgesleept? Aaah, niet teveel aan denken. Ogen maar weer dicht… adem in adem uit….
(Freerk) Dat ademen is best wel belangrijk en een lange adem hebben ook. En die lange adem hebben we beide nodig. Maria voor uitputting en alle andere eerder genoemde zaken. Mijn adem is beperkt door mindere longinhoud en voor mijn gevoel krimpt het, of is het gekrompen tijdens onze reis? Mijn beperkingen zijn lastig zeker als je ziet dat er ook op de terugweg in Frankrijk een ambulance je fietsmaat afvoert en je verrekte weinig kan doen. Ja morele steun verlenen maar je wilt zo graag meer doen. En dat niet kunnen doet pijn, erg pijn.
(Maria) de weg naar huis blijft zwaar. De bus doet het weer en we rijden weer. Wat is nu nog het probleem zal je denken? Mn hoofd doet raar en licht aan mijn ogen overprikkelt me en zorgt voor een ontzettend rotgevoel en hoofdpijn. We kunnen niet in 1 dag naar huis maar wat moeten we doen? Weer kamperen? Hotel? Nee, Peter! Op de heenweg zijn we op een camping geweest, Forest View, van een brit. Een camping met rust en krachtplekken en een weeping willow… dé plek om te herstellen. We werden verwelkomd als oude vrienden en kregen een fijne plek. Dit deed ons goed. Het is een geweldige plek om te zijn. Hier komen we zeker terug.
(Freerk)
Die brit is een bijzondere gast trouwens (hoe kun je gast zijn op je eigen camping?)
Naast de typische humor is hij, hou je vast, ook de bedenker van de campagne “er gaat niets boven Groningen “ geweldig leuk dus. En inderdaad oude vrienden gevoel. En een plek tussen de bomen is in onze omstandigheid een welkome plek. Er hoeft zelfs niet gekookt te worden vanavond want het is pizza-avond en dat is erg praktisch en lekker. De ochtend daarna is het inpakken en uitzwaaien met de nodige knuffels voor Maria en een save trip old chap voor mij en Kees. Het is een uitnodiging om nog eens terug te gaan en er een aantal dagen onder de verschillende oude bomen door te brengen als een soort retraite. Wanneer dat gaat gebeuren? Geen idee maar het idee is er en voelt goed. Dan geeft onze kapitein gas en broezen we weer op snelweg noar stad.
(Maria) We gaan gewoon in 1x naar huis. We zien het niet zitten weer te kamperen. Het voelde dat het nu genoeg was… ik heb altijd gedacht dat het moeilijk was weer terug naar huis te gaan maar nu kost t me echt geen moeite… Hoe zal dat zijn? Na 10 weken je huis weer binnenstappen? En alle 3 de katjes zijn er nog al is Djekkie erg slecht. De rit is vol files, bus soms zonder knipperlichten, een jonge hond die het zoooo super doet, Freerk die voor lijk achterin ligt omdat autorijden niet okee voelt voor hem en ik met mijn overprikkelde hoofd en overbelaste lijf hangend op de voorstoel. Maar we zijn er gekomen, om middernacht reden we de straat in opgewacht door pap, Bart en Hilda… en natuurlijk mijn katjes… heerlijk…
Nu kan ik weer herstellen en voelen wat onze tocht ons heeft opgeleverd, wat we hebben geleerd en hoe we verder gaan.
(Freerk) We hebben het einde van de reis gehaald. Ons Finisterre heet alleen Haren en hier kunnen en zullen we opknappen zodat we weer kunnen functioneren met welke beperkingen dan ook.
Nu mijn ouwe-lullen-stoel maar even achterover en rustig aan doen…
(Maria)
NB helaas is Djekkie de dag dat we thuiskwamen alsnog overleden in mijn armen. Ze heeft echt op mij gewacht en was gelukkig niet alleen. Ik zie je weer bij de rainbowbridge, lieverd!