12 juli
Vrije dag gehad gisteren. Het was de bedoeling om eens lekker uit te slapen maar helaas kan dat niet meer zoals vroeger… dus toch vroeg wakker. Heerlijk nog in de koelte bij de tent gezeten en na het ontbijt naar Burgos gekeuteld. Mooi stadje met bijzondere kathedraal. We konden ook met de rolstoel binnen via via. Wat was dat lekker koel en ook overweldigend. Weer veel pracht en praal wat door veel mensen werd bekeken, druk dus…
Na de kerk een drankje en toen via een soort mooie kunstmarkt terug naar de camping waar het al vreselijk warm was. Gewoon een dagje 'niks' is heerlijk…
Door de hoge temperatuur kunnen we nog nauwelijks meer overdag fietsen. Dus plan de campagne: te starten om 5 uur 's morgenvroeg… zo gezegd zo gedaan… de avond ervoor alles klaargemaakt en Freerk alvast geplakt en bezakt…
's Morgens om half 5 ging de wekker. Freerk werd gelukkig redelijk fit wakker en als een dief in de nacht slopen we de tent uit en vertrokken we op de fiets naar Burgos.
Pikkedonker, straatlantaarns zijn er niet in de buitengebieden maar gelukkig deed de verlichting het goed op t fietsie. We dachten in t-shirtje wel te kunnen fietsen maar t was kkkkoud🥶… onderweg alles uit de tassen gehaald wat maar iets kon helpen… dom om zo weg te gaan natuurlijk maar okee, al doende leert men…
De route naar Burgos was gelukkig bekend door ons bezoekje gisteren anders hadden we daar al een probleem gehad. In en rond Burgos is alles mooi groen. Nu weten we hoe dat kan. Het fietspad, de weg en de bomen worden erg veel gesproeid. We hebben dan ook heerlijk onze vroege ochtend douche gehad. Koud en veel…
We zagen het ook al op de camping. Elk perceeltje werd gesproeid totdat alles doorweekt was. Djinx vond het heerlijk. Maar is dat waterverspilling? Wij wonen in een land met best veel water maar zodra het warm wordt mogen wij niet meer de tuin sproeien… het lijkt zo tegenstrijdig als Spanje juist dan extra bij alle steden en dorpjes, campings en parkjes dag en nacht de kranen open zet. Het ziet er prachtig uit hoor, goed onderhouden en vooral groen.
We hebben ervan genoten.
Verder op ons nachtelijk avontuur volgden we toch weer de blauwe lijn. Bij gravel een andere weg hadden we afgesproken. Dat ging even goed, grote camino borden wezen ons de weg in het donker. Van asfalt naar minder asfalt naar nog minder asfalt naar gravel…. Hmmmm… stoppen en andere route over doorgaande wegen. In het pikkedonker kwamen we uit op een snelweg… ai… paniek… en nu?
In de buurt van de blauwe lijn proberen te blijven over de bestaande wegen… mooi… gelukt. En daar waren weer de vertrouwde blauw met gele borden en pijlen. Joepie, gas erop. Heeeeel langzaam werd het iets lichter maar nog niet warmer. Mooi om op je huid te voelen hoe zoiets werkt in de natuur. De warmte die er nog hangt in de smalle straatjes van de warme dag ervoor en de bijna ijzige kou een paar meter verder.
En zo volgden we soms klappertandend de gele pijlen, kilometer na kilometer. Dorpje in en dorpje uit. Heel ongemerkt ging toch het asfalt weer over in kleine steentjes, iets grotere steentjes, nog grotere stenen, wegslippende stenen, kraters en niet te fietsen paden… we konden niet terug, er was geen alternatieve route meer behalve het hele stuk van kilometers terugrijden maar dat wisten we toen nog niet. Het wordt zo beter toch? Nou nee… potverredikkemie, zitten we weeeeer vast. De gedachte aan eergisteren zorgde voor een flashback en zorgde voor paniek. Dat konden we niet nog een keer aan. Ook heb je het gevoel dat je iets helemaal fout doet. Ik werd door alle stress echt fysiek misselijk en had moeite me staande te houden. Mentaal erg zwaar. En plots is daar weer een engel die ons helpt en zo lief begeleidt. Een Italiaan, Fulio. Hij was zomaar vanmorgen op tijd gestart, voelde zich fit en het was geen toeval dat hij hier nu was bij obs en een praatje aanknoopte. Hij had ook in India gewoond en had mooie verhalen over de dingen die je overkomen, dat dat nodig is en je er iets van leert. Dat je jezelf daarover geen verwijten moet maken. Kijk eens naar hoe ver Freerk al is met de fiets, alleen. Hij wordt sterker. Kijk hoe ver jullie zijn gekomen vanuit Nederland. Kijk waar jij vandaan bent gekomen. Je loopt hier toch maar met mij op de berg al glijdend naar beneden.
Zo hield hij mij mooi aan de klets, sommige dingen heb ik niet helemaal gehoord maar het was rustgevend… en voor we het wisten zaten we weer onderaan de berg op de fiets. Helaas waren alle koffiedingetjes nog gesloten dus de koffie houdt hij tegoed! Hij heeft ons op de goede weg gezet door locals te vragen wat we het beste konden doen. Net toen hij zich had omgedraaid gingen we toch even stoppen bij een fonteintje. Lekkage van de stoma's…. Pffff… in de zon op het offerbankje en hoppa… plakken in de openlucht. Ojee.. maar ook weer gelukt, weliswaar nog met trillende handjes.
We hebben nog een paar kilometer doorgefietst want als je bergaf gaat laat je je dat niet afpakken en toen toch maar Kees gebeld. Het werd al snel te heet en de stress had erin gehakt. Kees had alles ingepakt op de camping en kwam ons al halen met de aanhanger. Lekker.. hoefden we niet ook nog dat te doen. En toen naar het hotel met airco… eerst bijkomen.