15 juli
Er was even geen dagelijkse blog. Mijn opslagruimte was vol van de documenten waarin ik dit maak en lukte niet om betaling voor extra ruimte te regelen, aansluiting voor opladen aan mn telefoon lukt niet goed en veel warmte. We doen wat we kunnen.
Routes die we doen zijn zo vlak mogelijk met zo weinig mogelijk inspanning en voor de rug van Freerk zo vlak mogelijke wegen. Dat betekent al snel dat we op de 'snelweg' uitkomen… jammer maar gravel en heftige padjes en duwen en doordraaien gaan we niet meer doen.
Op deze camino echt veel geleerd en lessen gehad die erg symbolisch zijn voor ons leven of om alleen voor mezelf te spreken, voor mijn leven. Ik heb bv altijd een enorm doorzettingsvermogen gehad en extreme wilskracht. Mooie eigenschappen lijken dat maar ze kunnen je dus ook in de weg staan. Een voorbeeld… Ik ga ver voorbij aan mijn fysieke mogelijkheden ( ongelukschade? Ik? Tuurlijk niet… rolstoel nodig gehad? Ach al zoooo lang geleden?) en ook leeftijd (? Ach wat is nou 60… een getal.. toch?). Altijd het gevoel gehad dat ik niet ouder werd 😉. Ineens werd ik wat stijver, kost het bijkomen van een paar glazen wijn ineens tijd, op stap gaan ineens ophoudt om 9 uur etc maar een camino moet ik toch gewoon kunnen? Valt toch tegen. Ik moet erg goed voor mezelf zorgen en goed eten… en dat schiet er dus echt bij in. Gewoon geen zin in na de extreme belasting. Ik heb genoeg reserve denk ik dan. Helaas werkt dat niet zo. 7 weken en dan is het blijkbaar op. Bijvullen werkt niet zo goed als bijhouden. Nu alle zeilen bijzetten om er iets in te krijgen. 'Onoverwinnelijk' kan alleen als je jezelf laat voorgaan. Ik vind het een mooie les al zit ik me ook te verbijten en verwijten te maken. Niet-helpend natuurlijk.
Er zijn nog meer interessante 'dingetjes' voorbij gekomen maar dat komt misschien nog wel later.
Dan hebben we t onderweg veel gehad over het 'caminogevoel'. Wat is dat? Ik voel het niet… als ik dat kan zeggen heb ik er dus een beeld bij. Ik heb een beeld van rust, in jezelf keren, bij de 'kern' komen, ontspanning afwisselen met inspanning, gezelligheid met medecaminogangers etc.
Mijn overdenkingen zijn met name s nachts en als ik even lig te rusten wat bijna niet voorkomt. Onderweg is het te zwaar, te veel inspanning en aangekomen op eindpunt is het verzorging etc. Natuurlijk wist ik wat de verzorging inhield. De combi wist ik ook. Maar dan in Nederland. En je kunt je geen voorstelling maken hoe het is in het buitenland. Hoeveel je ook leest (en we hebben alle ervaringsboekjes gelezen), google streetview bekijkt, met mensen praat, youtubefilmpjes bekijkt… in het eggie is het echt anders.
Zijn we pelgrims? Hmmmm…. Na 2500 km vinden we dat we reizigers zijn met een missie. Laten zien dat je beperkt ook van alles kunt doen (al zou ik dan toch wat makkelijkers zoeken😉) maar wij zijn natuurlijk een beetje gek.
We hebben nu hotels met airco. Lekker als ze het doen. Onderweg maak ik dus weinig fotos, heb geen accu en moet wat overhouden voor calamiteiten. Freerk maakt gelukkig wel wat van dit stuk. We gaan straks nog telefoonwinkel zoeken..
Op dit moment zet Kees ons over een gigantische berg heen. Daar kunnen wij noooooit overheen komen. Voor de bus al steil genoeg. De bus rijdt door opbrekingen bijna stapvoets en wij hadden daar tussen moeten fietsen of beter gezegd moeten duwen en lopen. Onbegonnen werk.
Dit laatste stuk is echt verreweg het allermoeilijkst.
We starten in Sarria. Tot strakkies… als het licht is