10 juli… horror en opgegeven…🤯🥵
Vanmorgen wakker na een nacht met veel pijn in m'n arm. Teveel moeten bijsturen met de fiets de laatste tijd. En door het lopen komt mijn andere probleem naar boven. In mijn linkervoet is nog 1 pees werkzaam. Als ik deze teveel belast wordt het heel erg dik en gaat deze ontsteken. Maar we moeten veel lopen dus ontzien is echt lastig. Nu wordt het schipperen met wat kan en onmogelijk is. Pffff…
Ook Freerk is lang niet okee. Vandaag rustigaan en Kees neemt ons mee op sleeptouw om de hoogste berg met de bus te doen.
Daar ons eruit gegooid en hoppa, daar gaan we… heerlijk de berg af. Na een drankje en een stempel komen we in een dorpje waar we linksaf moeten volgens de routeplanner…
Het voelde al raar en na een omhooggaande steile weg (natuurlijk🤢) kwamen we bij een afgraving waar we niet verder konden… naja…
Via via kwamen we weer op de blauwe lijn… mooie omgeving, rot pad maar we zijn er vast zo… toch?
Nou echt niet… het was zwaar, loeizwaar, extreem zwaar, nog nooit zo zwaar geweest en nog nooit zo afgezien. We kwamen na kilometers in een natuurgebied met een stenen pad. Geen steentjes maar keien. Los en verschuivend, kuilen en bulten door een gebied waar je denkt elk moment een beer tegen te komen… vol steekbeesten, angstaanjagende zoemers van ongekende afmetingen. Voelde als een soort jurassic-park van insecten… en ons blauwe streepje liep vrolijk voor ons uit alsof er niets aan de hand was…
Teruggaan was geen optie. Zo steil konden we niet afdalen. En je hoopt dat t bij de volgende bult klaar is…
Uiteindelijk een iets meer betreden pad, waarschijnlijk door een Yeti, en daar moesten we weer steil omhoog. Dat lukte me echt niet alleen dus Freerk weeeer lopen. Het was te zwaar voor hem (ook voor mij hoor..) maar daar blijven in de gloeiende zon was ook geen optie. Dus 20 stappen en 1 minuut rust, 20 stappen en 1 minuut rust, 20 stappen en 1 minuut rust… zo hebben we nog een kilometer gestegen … en gehaald. Bovenop een verlaten bergtop zagen we 2 autos aankomen. Geroepen en gestopt. Deze 2 jongens hebben ons tussen de 2 autos in naar beneden geloodst… steil, steiler steilst… als een skiër naar beneden glijdend zijn we in een dorpje uitgekomen. Gelukkig. Dus nu nog eventjes door naar Burgos… toch? Route kan alleen via de snelweg. Ahum… na deze beproeving best heftig.
Ineens word ik niet goed. Duizelig, vreemd gevoel in mijn hoofd en trillen…
Over en uit… liggend op een bankje Kees gebeld en is ons komen redden. Het was geeneens opgeven, het was gewoon over en uit… ik had dat nooit gedacht. Ook ik heb een grens natuurlijk hoor ik de mensen al roepen…. Natuurlijk, maar deze lag in mijn gevoel nog veel verder weg😵💫… Blijkbaar ben ik geen 25 meer… 🤫 Deze ervaring maakt me weer bedachtzamer voor een volgende keer. We waren er bijna…
Maar er was een mooie beloning… Kees heeft het hangertje teruggevonden van Sandra, de vrouw die mij deze heeft gegeven onderweg op deze Camino. Wat ben ik blij!!
Nu bijkomen met mijn voeten in het hondenbadje. Ik knap alweer op…