Ik lig in mijn tentje en het is 6 uur 's morgens. We zijn omringd door allemaal hoge bergen en de tent wappert behoorlijk. Dat hadden ze niet voorspeld… daardoor ook veel minder geslapen. Freerk heeft veel pijn en is onrustig in z'n slaap. 

Even terug naar gisteren… eindelijk gingen we dan toch op stap voor een pittige etappe. We zijn weer begonnen bij Puente la Reina waar we de dag ervoor gestopt zijn door de lekker band, op de mooie, oude brug. We hebben daar nog even rond gereden en op zoek naar de kerk. Daar was een mis aan de gang. Ik kan geen woord spaans verstaan maar het ging over Pamplona. Er waren ook veel rood/witte mensen… geen idee wat de betekenis is daarvan. 

Heerlijk om met harde banden door dat hele oude dorpje te fietsen. Toen op weg naar het volgend doel… Estella. 

Onderweg zagen we wielrenners van de berg af donderen die allemaal hun duim omhoog deden en respect riepen… waarom toch? 

Nou, dat hadden we erg snel door… kilometers de berg op. En onze fiets heeft geen bergverzetje dus grootste deel is duwen en dat is loeizwaar. Lopen een berg op is niet leuk maar ook nog 250 kg meeduwen lijkt soms onbegonnen werk. Genadeloos brandt de zon op het wegdek en ons lijf en de temperatuur stijgt met de kilometer naar boven. Dit hadden we niet verwacht…. En dit zijn nog geeneens de hoogste bergen.  Wat nu? Blijven lopen en duwen totdat we kapot zijn? Zo leer je wel grenzen voelen. 

Onderweg bij de kruising met de caminolopers wordt soms geholpen en ook waren daar Sandra en haar man/vriend uit Barcelona. Tijdens het naar boven duwen hadden we een leuk gesprekje over voetbal🤪… ook zei ik dat ze engeltjes waren door ons zo te helpen. Na een lang klimstuk  gingen zij naar hun route en probeerden wij weer te fietsen. Ineens hoorden we haar roepen. Ze deed haar kettinkje af met een bijzonder caminoschelpje van zilver en gaf het aan mij. 🥰. Ze zei dat ik het moest hebben omdat ik een inspirator was voor haar en zelf een engel was. Zoooo ontzettend lief. Ik was zo ontroerd dat er een onbekende zo iets liefs deed voor mij…  echt een moment om nooit te vergeten…

En daar gingen we weer… eindelijk even genieten van de berg naar beneden. Heerlijk. Helaas van korte duur. Van de weg werden we naar een brug geleid samen met de lopers over een soort stenenpaadje. Voor onze fiets moeilijk begaanbaar en best link bij afdalinkjes waarbij de remmen het nauwelijks hielden en de wielen weggleden op de stenen. Erg spannend en stressend. 

Dan weer met de benen en armen in de bramenstruiken omdat het pad niet breed genoeg was en daarna weer omhoog duwend over een brede snelweg naar een volgend dorpje.

Het was me een route… natuurlijk is dit de camino en is onze fiets niet gemaakt voor dit soort werk maar wat als je dat zo graag wilt?

Uiteindelijk Estella gehaald… Even wat eten, slap van de inspanningen, eerst maar beraden op hoe we verder gaan. Toch nog even naar de wijnfontein, bodega Irache. Na zoveel moeite hadden we zin in de wijn uit de fontein… was er alleen een laatste druppel!! Alles was op 😒 Dan maar een fles wijn gekocht!😁… Toen was het echt genoeg en na de noodzakelijke en niet noodzakelijke boodschappen zijn we naar de camping gegaan om ons te beraden op hoe we dit verder willen gaan doen…

Eenmaal op de camping vertelde ik Kees over het hangertje wat ik onderweg had gekregen en hoe bijzonder ik het vond en hoe blij ik ermee was… ik pakte het bandje en…. het hangertje was eraf…🥺😭

Ik was zoooo verdrietig. Het was zo'n speciaal moment en dan verdwijnt het hangertje. Ik had geeneens een foto ervan gemaakt.. 

Eerst maar alle kleren, tassen etc uit elkaar gehaald, boodschappenwinkel gebeld maar hij blijft onvindbaar… 🥴

En dan de zaak etappes-fietsen-die-niet-te-fietsen-zijn-op-een-rolstoelfiets. Wat gaan we doen? We kunnen elke etappe knippen in ministukjes maar dan loop je meer met de fiets dan dat je fietst en 250 kg vooruit duwen een berg op…ik kan je vertellen dat dat errug zwaar is. En dan gaat de lol er snel af. Wat we hebben bedacht is dat we kortere etappes rijden en de echt hoge bergen eraf halen. Daarmee moeten we nog bijna de helft lopen maar daar kunnen we op dit moment mee leven… dan houden we de lol erin en kunnen we ook nog eens naar een dorpje om wat rond te kijken oid. En we kunnen met Kees dan nog wat extra dingen in de buurt bekijken.  Het stuk van de wijnfontein tot aan Los Arcos is ongeveer 15 km en te hoog. Dus dat komt op het 'niet-te-doen-lijstje' …

We gaan het vandaag uitproberen…