24 mei 2022

Al trappelend van ongeduld werd ik wakker vandaag. Eindelijk met de fiets onderweg na zo

lange aanlooptijd. Maar ja, er wacht eerst nog een verzorgende taak. Freerk uit bed

getrommeld en allez hop; onder de douche. Natuurlijk geen douchestoel en handigheidjes

dus was even wennen. Ook de o-zo-handig-bedachte plastic genummerde bakken waren

misschien toch niet zo handig. Lijkt wel zo'n schuifspelletje van vroeger.

Ontbijten en spulletjes inpakken voor vandaag was ook meer een verdwijnspelletje met het

huisspook… Maar at the end toch weer gelukt

Yarick en Selinde rolden ook uit hun tentje. Ze hadden volgens mij niet zo goed geslapen

maar ze hoefden vandaag ook niet zo veel. Ze hebben vast wel een dutje gedaan vandaag.

Natuurlijk moest Kitty ook klaargemaakt worden voor haar eerste fietstocht. Ze kreeg gelijk

haar regenjas aan want natuuuuurlijk begon t bij onze start enorm te plenzen. Gelukkig van

korte duur. Ze hield het vlaggetje goed vast en was rustig tijdens het fietsen…

En daar gingen we dan, vol goede moed en uitgeruste benen… tot de eerste berg; 100

meter buiten de camping… met de tong over de grond boven gekomen. Naja… hoe dan?

Later bleek ondersteuning niet goed te werken. Was even schrikken… als dit al zwaar is hoe

moet dat dan als t echt serieus wordt? Gelukkig gingen we later fluitend (meer piepend

hoor…) de hoogte in.

We reden op een soort oude spoorlijn. Super leuk. Mooie natuur, ontzettend veel vogeltjes,

eekhoorntjes, konijntjes, roofvogels, japanse calimerokip . Ook velden vol boterbloemen

geweldig. We hebben genoten ondanks af en toe een fikse bui. Wat voelen we ons rijk dat

we dit mogen doen. Soms is geluk zo gewoon, soms ligt t gewoon op t fietspad. Of waar zit

geluk eigenlijk?

Uiteindelijk ons netjes aan de regeltjes gehouden en gestopt zoals afgesproken alhoewel we

eigenlijk wel door wilden. De rug van Freerk hield zich goed!

We eindigden in het plaatsje Guise. Oude brakke bebouwing die de moeite best waard is om

te bekijken maar na 100 van die dingen heb je t wel gezien. Troosteloze stad , er was geen

cafe of restaurant te bekennen. Het enige bekende was de Mac Donalds. En dat was

uitgerekend boven op een bergje… zucht. Ik zag er als een berg tegenop maar we hebbe

t gehaald.

Daar heeft onze crew ons weer opgepikt. Na de Aldi werden we verrast met een mooi diner

waar iedereen zich in kon vinden. Van alles wat dus en als toetje een DIY crème brûlée, zelf

branden met een aansteker…

Ben benieuwd wat de dag morgen brengt…

25 mei 2022



We gaan weer verkassen. Ons kamertje wordt straks een daktent. Nou hadden we dat

natuurlijk wel een nachtje getest maar hoe zal t zijn voor langere tijd? Maar na de verzorging

van Freerk eerst hier nog opruimen. Het is een gekmakend spelletje van in-welke-bak-zit-

wat… pffff… en wat hebben we wanneer nodig en wat nemen we mee voor vandaag. Dan

komt ons hulpteam alles in de bus en aanhanger zetten. Ook even wennen, de routine moet

nog komen bij ons allemaal. En off we go… of hier: nous y voila… naar het stopplekje van

gisteren in Guise waar op de woensdag toch meer leven was dan blijkbaar op een gesloten

dinsdag.

Het zonnetje schijnt en t is aangenaam warm maar we geloven t bijna niet dus Freerk kruipt

in zijn trappelzak en ik doe mijn jas maar aan. Het is een zwaar eerste begin. De

ondersteuning weigert vaak en het is afzien terwijl de bergjes nog gewoon glooiingen zijn.

Ai. Zelfs af en toe lopen en flink duwen. Dat vindt mijn knie wat minder dus ook Freerk eruit

en naast de fiets. Misschien wel goed om ook te trainen voor hem. Maar we hebben het

gedaan!

Onderweg een telefoontje van NPO 5 met een interview over onze tocht. Was een leuk

gesprek en ook het besef van waar zijn we in hemelsnaam mee bezig? Maar ook onze

niet- vooruit-willen-kijkende-blik van we zien wel. Misschien is het struisvogelpolitiek maar

politiek kijkt ook vaak de andere kant uit.

Je kunt je heel goed voorbereiden en afgetraind zijn maar als je fiets stuk gaat sta je met

lege handen of alles tot in de puntjes overzien en voorbereiden en dan overlijdt je oma en

moet je terug. Het leven zit vol onzekerheden of verrassingen. Soms moet je gewoon gaan

en dus gaan we…

Na de accuwissel is het makkelijker en blijkt de ondersteuning wel te werken. Gelukkig.

Fluitend rijden we uren we langs een rivier, de Oise. Water is leuk… toch? Maar na uren

dezelfde weggetjes heb je t wel gezien. Ook kreeg ik vreselijke kramp in mn bovenbenen,

mijn oude probleem na mijn grote ongeluk van jaaaaaren geleden. Hè bah… en nu?

Doorfietsen wilde bijna niet. Het was er direct weer. Al mijn fysiotherapeutische kennis hielp

helemaal niks. Boos worden was nog t beste medicijn en met de knopen in mn spieren zijn

we geëindigd in Tergnier

Toen we onze fiets pontificaal op een stoep parkeerden kwam er een aardige mevrouw in

een voiture ons vragen of we hulp nodig hadden. Helaas versta ik er geen woord van en al

mn schoolfrans was plotsklaps disparu.

Werkelijk iedereen in de straat werd erbij gehaald en niemand sprak engels of welke andere

taal dan ook. Ik wilde alleen laten weten dat we gewoon door Yarick en Selinde in een

grande voiture werden récupéréed maar helaas zij dacht dat we in een bus moesten naar

een garage of zo. Ik kreeg het niet aan haar verstand getripotéed.

Eindelijk drong het door… lieve vrouw en ontzettend gelachen met de hele rue.

En daar kwamen Yarick en Selinde als Stef pilote cascadeur om de hoek gescheurd en

tegen het verkeer in bats op de stoep. Met de porte in de maison gevallen…

Zo oefenen we onze franse woordjes…

Yarick en Selinde hebben in de tussentijd un

campement opgeslagen. De restjes van gisteren worden opgewarmd en het was weer een

heerlijk diner danse de chaise.

Opruimen, uitzoeken, plastic-bakken-schuifspelletje en moeheidsgemopper… en daarna

weet ik niks meer… la lumiere ging uit…