De kogel is door de kerk…
Hmmmm rare titel toch? En dat op de camino met al de mooie en indrukwekkende kerken en met de oorlogen overal… Voor ons betekent het dat we een beslissing hebben genomen over welke route geschikt voor ons is. Dat was nog een heel gedoe. De een wilde dit en de ander dat…
Maar even terug naar gisteren want dan wordt het duidelijker.
We begonnen gisteren vol goede moed. Eerst even langs de Decathlon want er moesten spulletjes gehaald worden. Als we dan echt in Spanje gaan fietsen dan moet ik een fietshelm op… dus deze maar op de grens van Frankrijk en Spanje gekocht want we wisten maar nooit natuurlijk… Het grote moment was daar… ik die nooit een helmpie op wilde.
We gingen niet over onze Vélodyssée route maar via google maps over een eenvoudige, volgens google een makkelijke, route… ahum. Deze ging behoorlijk op en neer maar het zal. Komt natuurlijk omdat we andere route hadden… toch?
In Bayonne wilde ik graag naar de kathedraal. Wat ontzettend mooi!! En natuurlijk een 'tampon'. Helaas… er was niemand in de kerk die dat kon doen… dus naar office de tourisme… dicht😡… dus geen stempel. Hier baalde ik echt van. Maar teleurstellingen horen er ook bij dus door maar weer… in volgend dorpje naar vvv maar die zei dat we naar Bayonne terug moesten. Jaja… doe t lekker zelf… dan maar niks…
Op onze route werd het zwaarder. Veel vaker op onze route hadden we al moeten duwen, Freerk meelopen, Freerk op fiets en ik duwen… Maar nu kreeg ik hem zelfs niet meer boven… steeds vaker kregen we hulp. 30 graden en het vocht stroomde uit alle poriën. Het was loeizwaar. 60 km moesten we naar de camping. Eén accu kon nog maar 14 km mee en met 3 accu's kom je niet tot 60km. Dus proberen te besparen. Dat was helemaal geen doen. 'Zullen we Kees bellen om ons te halen?' Natuuuuurlijk niet… wat dacht ie wel… opgeven? Tsssssss….
En zo ploegden we voort in de zinderende hitte en het oorverdovende lawaai van duizenden motoren die een meeting hadden in een stadje ergens bij Biarritz.
Bij 44 km stonden we voor een 45 graden-pad naar beneden, naar de zee… dit kan niet dachten we beide maar hoe kom je er dan langs? We reden twijfelend wat heen en weer toen er een mannetje naar ons toekwam of we hulp nodig hadden… hij zei dat de weg naar beneden met een rugbyteam nog een probleem zou zijn… en omrijden was geen optie, dat was volgens het mannetje te ver terug. Hier had de kosmos dus een manier gevonden om ons toch te stoppen. We konden niet verder…
Gelukkig hebben we een Kees-voor-noodgevallen… die heeft ons opgepikt en met bus het laatste stukkie naar de camping. Toch jammer dat t niet gelukt is op de camping aan te komen fietsen. Op dat moment hebben we besloten dat deze fiets op deze manier niet geschikt is de bergen in te gaan. Dan 'trap/duw/loop ik me kapot' en kunnen we onze reis niet afmaken. Echt jammer… zo kom je je grenzen wel tegen… Vind ik het nu falen? Voor de tocht van gisteren had ik dat wel zo gezien denk ik maar gisteren zag ik dat dat echt niet okee was. Een paar jaar geleden had ik zelf nog een rolstoel en nu fiets ik een rolstoel. Wie weet komt er een dag dat ik een rolstoel over de Pyreneen fiets maar dat is niet nu… de tocht wordt nog zwaar genoeg…
Duzzzzz… na rijp beraad gaan we verder in Pamplona en laat daar nu net de stierenrennen zijn als wij willen starten… misschien leuk met de rolstoelfiets tussen de stieren? 😁 vast nog nooit iemand gedaan… we zijn er gek genoeg voor…😜
Via via horen we over meer corona-besmettingen, boerenopstand, stikstofgedoe, meer vluchtelingen en oorlogen. Het staat zover van ons af. Is dat slecht? Zijn we niet betrokken? We zien dat t zonder onze zorgen en medeleven gewoon verder gaat. En ik vind het superfijn weer even een soort van onbezorgd te kunnen zijn, alsof de zomervakantie weer net zo oneindig duurt als toen je jong was en het voor je gevoel altijd mooi weer was.
Soms kom ik weer even in het echte leven terecht. Opeens belt iemand met een verhaal over rugpijn… huh denk ik dan… wat moet ik daarmee?
Oja, ik ben ook nog shiatsu-therapeut. Het lijkt iets uit een andere dimensie. Hoe zal het zijn als ik weer terug ben in de rat-race?
Vandaag eerst even met onze bus toeristje gespeeld maar we konden daar toch niet zoveel mee. Dus later zijn Kees en ik met de rolstoelfiets op stap geweest, ik voorop. Ik heb nog meer respect voor Freerk gekregen bij al die slechte wegen en hoogtes.🤯
Nu even bijkomen op de camping. De was wappert, Kitty schommelt in de capuchon van een vest en Djinx ligt tevreden op zijn kong te knagen. Leven kan eenvoudig simpel zijn…