Hulptroepen onderweg…
We mogen weer fietsen! En dat hebben we gedaan… gelijk bijna 70 kilometer. Dat was niet helemaal de bedoeling maar door miscommunicatie zat Kees op een andere camping dan ik had gedacht. Ze hebben dezelfde naam alleen zo'n 15 km uit elkaar. Maar die extra 15 km is zeker de moeite waard. Wat is het hier bijzonder!! Hier wordt veel gezweefvliegd of vlieggezweeft of is het toch zweefgevlogen… maakt ook niet uit… het ziet er geweldig uit! Helaas mag je mee als je beneden de 80 kilo bent. Ik denk dat ik dat nog niet haal helaas. Ik wil het eigenlijk gewoon ook niet weten…
Vanmorgen alles opgepakt van de camping waar we zo lang zijn geweest, voelt bijna als thuis😉. En wij zijn vanaf de camping vertrokken met de fiets. Op naar Arcachon… nu kan je daar op 2 manieren komen. Eentje via een pontje en eentje om een soort groot waterbekken heen. Dat eerste leek ons wel wat. Toch even gemailt en soort van toestemming om mee te kunnen. Komen we daar zegt die vrouw…' no way… fiets maar terug'.... jemig 15 km terug plus langere route erbij en we hadden al 48km gedaan…
Na veel gedoe mochten we mee maar moesten we zelf alles doen en uitelkaar peuteren… tassen eraf, accu's eruit, Freerk zelf lopen, zelf stoel erintille… dat gaat natuurlijk helemaal niet maar blijkbaar was ik overtuigend genoeg en mochten we door. Gelijk op de boot, langs de lange rijen🙃. Na zo vaak ontmantelen van de fiets ging dat flitsend maar de accu's en de tassen was een dingetje. Dat heb ik vannacht natuurlijk moeten bekopen met veel pijn in mijn schouder… pffffieuw
Ook bewoog de veredelde roeiboot niet gelijk met het ponton dus ff mikken wanneer het afstapje op zn hoogst was. Maar we zaten op de boot en gingen naar Arcachon. Mooi toch? Helaas… zegt Kees dat hij op hele andere camping zit als in mijn hoofd afgesproken. 2 campings met dezelfde naam alleen 15 km uit elkaar… aaaaah.. dus nog eventjes 15 km erbij en natuurlijk heeeeel hoog en steil. Aan het einde van zo'n enerverende dag is dat eigenlijk net een beetje too much. Maar ook dat hebben we gedaan met gemopper, piepende ademhaling en krakende gewrichten…
Op de camping had Kees een supermooi plekje gevonden in de schaduw en vlakbij de wc's. Bij de oceaan vlakbij heb je een geweldig uitzicht. Gruwelijk noemt de jeugd dat… ik dacht eerst dat hij echt gruwelijk bedoelde en schrok al toen hij dat door de telefoon vertelde.
Op de camping eerst maar bijkomen en Djinx knuffelen natuurlijk. Gezellig ons hondje er weer bij. Het minipupje is verdwenen. Het is een echt hondje geworden.
Ik was zo moe en mijn knie wilde echt niet meer dat Kees me met de fiets naar de oceaan heeft gebracht. Zooooo gaaf al die paragliders in de zon.
We zijn al vroeg in de tent gekropen… morgen maar weer verder…