Dag 7 voorthuizen - Driebergen
De dag begon vandaag met weer een ochtendcursus waar ik logischer wijze mn gedachte totaal niet bij kon houden. Ik mocht langer blijven in onze kamer maar toch voelde dat niet goed en ben ook eerder gestopt. Ik wilde naar buiten, verder, nieuwe dingen zien…
Vandaag was de Utrechtse heuvelrug voor mij het hoogtepunt. Letterlijk ook hoor want ondanks dat we in Nederland zijn en alles "plat" is vond ik t soms best pittig. Maar mooooooi….
Oja... morgen (zaterdag dus) komen we weer op OOG- radio rond 11.30. Luister je mee?
Onderweg zak je langzaam in een soort ontspanning en ondanks dat we best op tempo fietsen lijkt alles toch vertraagd. De afstand wat we nu in al die dagen hebben gefietst doe je met de auto binnen no-time…
Als we dan ook over een snelweg rijden en je ziet al die auto's en vrachtverkeer onder je door razen, gefixeerd op de weg, snel broodje naar binnen proppend, append en bellend… ratrace? Tuurlijk weet ik dat de economie moet draaien. Maar waar zijn we mee bezig, wat is er nu echt belangrijk? Natuurlijk komen die gedachten ook omdat Freerk natuurlijk ziek is en dat zet je leven in een ander perspectief.
Als we een moment kunnen vinden om dromen waar te maken dat laat ik dus ook gewoon alles uit mn handen vallen en gaan we gewoon… stel niet uit dus… je leven kan er ineens anders uitzien.
Maar goed, de Utrechtse heuvelrug dus…. 3 kleine reeën gezien die bijna over ons heen sprongen vanuit de bosjes. Die schrokken waarschijnlijk van onze fietslimo. Hadden ze ook nog nooit gezien. Maar leuk was t wel, eindelijk toch iets van "wild" gezien.
Uiteindelijk na heerlijke heidevelden, geweldige bospaadjes en dorpjes in Driebergen aangekomen.
Toch maar plekkie gezocht om te overnachten. Landgoed de Horst is t geworden. Erg grappige gebouwen met allemaal kamers. Modern en in t midden staat een muur en aan de ene kant staat een joekel van een bed en andere kant een wc en douche… hihihi… beetje wennen hoor dat als je je jas op wilt hangen dat er dan eentje op de wc zit met zn broek op de enkels.
Er is een lift naar boven. Beetje eng en na 2x met rolstoel en bagage naar boven te zijn geweest stonk t erg naar gesmolten of verbrand kunststof/plastic… smeulend dus. En dat in een houten gebouw. Heb toch maar ff de receptie gevraagd of dat normaal ook zo is. Troepen zijn aangerukt dus blijkbaar is t niet gebruikelijk😊
Toch maar alvast een b en b geregeld voor morgen. Betekent wel dat we "moeten" en niet ad hoc kunnen stoppen. Eens zien hoe dat gaat.
De belgische grens komt dichterbij. Fijn? Jazeker. Trots dat we t (bijna) hebben gefixt maar betekent ook dat we terug moeten. Het leven weer in van ziekenhuis, operatie en ook weer mogen werken. Eens zien wat dat gaat brengen. Alles stapje voor stapje of in ons geval wieletje voor wieletje…
Sportieve groetjes
Maria